Kaucja zabezpieczająca stanowi zabezpieczenie roszczeń wynajmującego jakie mogą wiązać się z nawiązaniem stosunku umowy najmu. Określa to ustawa o ochronie praw lokatorów, w szczególności art. 6. Kaucja zabezpiecza roszczenia wynikające z tytułu wynajmu lokalu mieszkalnego. Należą do nich m.in.: należności z tytułu zaległego czynszu, a także opłat niezależnych od właściciela np. opłaty za dostawy do lokalu energii, gazu, wody oraz opłat za odbiór ścieków, odpadów, a także nieczystości ciekłych. Warto nadmienić, że kaucja zabezpieczająca uwzględnia również wszelkie roszczenia wynajmującego związane z naprawą szkody (uszkodzenie lub pogorszenie rzeczy w lokalu). Kaucja obejmuje również koszty naprawy uszkodzonych sprzętów, bądź zniszczeń w mieszkaniu.
Wysokość kaucji zabezpieczającej nie może przekraczać 12-krotności miesięcznego czynszu za dany lokal mieszkalny (zgodnie z wysokością czynszu określoną w dniu zawarcia umowy). Po rozwiązaniu umowy najmu kaucja powinna zostać zwrócona w terminie miesiąca od opróżnienia lokalu bądź nabycia jego własności przez najemcę.
Zwrot kaucji powinien dotyczyć również analizy faktycznych zniszczeń, które zostały poczynione w lokalu, w tym w zakresie nieodpowiedniej eksploatacji znajdujących się w nim urządzeń. Nie wszystko bowiem można pokryć z poziomu kaucji. Przykładem normalnego użytkowania, którego nie będzie można potrącić z kaucji jest np. pożółknięta lodówka, czy ramy okienne, których kolor zmienił się w wyniku upływu czasu. Co innego jeśli w wyniku korzystania ze sprzętów (nie zgodnie z ich przeznaczeniem) zniszczone zostaną np. ściany, połamane uchwyty od szafek, czy poniszczona wykładzina przez zwierzęta domowe.
